Hypergevoelige zintuigen

Ik ben een  boek aan het lezen en daarin is een hoofdstuk gewijd aan waarneming en hypergevoeligheid. Het gaat over kinderen die bijvoorbeeld heel erg snel iets ruiken of iets zien of horen.

Bijvoorbeeld : Jan zegt tegen zijn moeder dat hij brand ruikt en als moeder dan in de keuken toch maar eens even kijkt of er iets aan staat te branden, ontdekt ze dat de witlof in de pan zonder water is komen te staan en dat er sprake is van lichte verbranding.

Joris geeft aan dat zijn kleding pijn doet als hij die aantrekt. Terwijl het al door zijn oudere broer gedragen is en die er nooit eerder over heeft geklaagd.

Heb jij al ontdekt of jij een kind hebt met hypergevoelige zintuigen ??
Ben je zelf gevoelig voor geluid of reuk ? Of heb je gevoelige ogen en kun je minder goed tegen flitsende televisiebeelden ? Hoe ga je daarmee om ?

Heb je zelf al eens de tijd genomen om goed waar te nemen, hoe het gesteld is met de mogelijke hypergevoeligheid van jouw kind ? En wat doe je er vervolgens mee ?

een stukje uit het boekje van Ivo Mijland ' ik ben toch te gek'....

Ik weet eigenlijk niet of dit mag maar ik wil toch graag wat citeren uit het boekje van Ivo omdat ik het een 'te gek'  boekje vind en gaat over anders kijken naar kinderen met een diagnose.

CITAAT:
Hij is druk, want hij heeft ADHD. Het ligt dan aan de stoornis en niet aan het grotere geheel. We hebben een verklaring en een verklaring is een soort van vrijwaring. Als we een reden hebben dan hoeven we ons misschien niet meer zo verantwoordelijk te voelen. Dat lijkt prettig, maar wat vergeten wordt, is dat met vrijwaren de problemen vaak in stand blijven.

Laat ik je meenemen in de wereld van ADHD. De kinderen die anders bewegen, anders aandacht vragen en zich anders concentreren dan de rest. De niet-ADHDer heeft een bijzonder talent. Hij kan urenlang stilzitten zonder de ander tot last te zijn. Stilzitten is dan de norm; stilzitten is normaal. De ADHDer heeft daar niet bepaald zijn grootste talent. Gelukkig kan hij wel veel andere dingen goed, maar we focussen ons op zijn niet-talentvolle deel. We willen dat hij stilzit. Hier start het verschil tussen een dialoog of een extra onrecht. Het is alsof je een vis leert om te klimmen, een vogel leert om te sprinten en een aap leert om te vliegen.

Ik zeg daarbij niet dat ADHD niet bestaat of dat Ritalin niet helpt maar ik zeg wel dat het zinvoller is om leerlingen te ontmoeten in hun talenten dan in hun tekorten. Als je namelijk ervaart dat je ertoe doet als mens, word je vanzelf constructiever.

Quote van Einstein: Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid.

OVER DE STREEP

Sinds een tijdje kijk ik op televisie naar het programma van Arie Boomsma, 'over de streep'.
Een tijd geleden was het spraakmakend en tegenwoordig komt het nog op de buis maar er wordt niet zoveel meer over gesproken ...Ik hoor er verder niet meer zoveel over.

Waarom eigenlijk niet ? Ik vind het namelijk shocking om te zien hoeveel kinderen er last hebben gehad van pestgedrag op de lagere school; kinderen die moeilijkheden ondervinden na een scheiding; kinderen die geslagen worden of te maken hebben met iemand in hun omgeving die verslaafd is en dan last but not least ' hoeveel kinderen er rondlopen met zelfmoordgedachten'...

Waarom doen we daar niet veel meer mee ? En dan bedoel ik 'aan de voorzijde van het proces !
Niet als het al zover gekomen is dat het kind niet meer weet hoe het verder moet en' al helemaal in de put zit...'

Hoe komt het dat volwassenen, ouders of jongeren zelf niet eerder aan de bel trekken ? Ik heb hulp nodig ..
Ik begrijp als geen ander, hoe lastig het is,want ook volwassenen trekken niet zo snel aan de bel voor hulp. Je moet dan toch een streep over...

Zou het niet mooi zijn als wij, volwassenen, meer jongeren over de streep kunnen helpen ?
En zou het niet nog mooier zijn als de jongeren zelf - n.a.v. dit programma - zelf zouden aangeven ' nu ga ik bij wijze van spreken ' over de streep' door zelf op zoek te gaan naar een persoon waar ik  mijn hart kan luchten ?

Mocht je nou jongeren kennen die met problemen kampen en je wilt ze graag over de streep helpen, door over hun problemen te gaan praten of te 'eraan te gaan werken', misschien is dan een kennismaking met mij als vaktherapeut helemaal zo gek nog niet...
Begrijp me goed, het moet natuurlijk klikken, maar samen iets creatiefs maken waarbij je in gesprek kunt komen met elkaar ... het zou toch fantastisch zijn als ik ze een manier kan aanbieden om aan hun problemen te werken ?

Denk er eens over na...