woensdag 29 januari 2014

SURVEILLEREN TIJDENS DE PAUZE

Sinds een paar jaar geef ik samen met Ina Zeitlin, psychologe, een cursus voor kinderen om te leren zelf hun eigen problemen op te lossen.
Tijdens de opdrachten komen er soms dingen naar voren waarvan ik denk... 'misschien wel handig om dat eens te vertellen aan leerkrachten of ouders.

Zo vertelde laatst een knul dat hij ruzie had gehad op het schoolplein en hij goed had gereageerd op die ruzie omdat hij de ruziemaker had genegeerd. Vervolgens was hij niet boos geworden maar weggelopen uit de situatie om het toch even te gaan melden bij de leerkracht op het schoolplein die op dit moment 'surveillancedienst' had.
En wat gebeurde er ? Het voorval was niet 'gezien' en de jongeman in kwestie werd ook door de leerkracht 'niet gehoord'. Het werd afgedaan met 'misschien moet jij je excuses maar maken aan die andere jongen' !!!!!

Toen het gesprek vervolgens in de groep verder ging kwam ik erachter dat dit door alle kinderen wordt beaamd. Iedereen had er wel last van ! Leerkrachten deden toch niets als je om hulp ging vragen ! Ze liepen rond met koffie in de hand en stonden maar wat te kletsen met elkaar op het plein. ZE ZIEN HET TOCH NIET of JE KUNT HET WEL ZEGGEN MAAR ZE DOEN ER TOCH NIETS MEE  waren de antwoorden...

Allerlei woorden kwamen boven bij mij ; ontsteltenis, verbazing, is het zo erg ?
het zal toch niet waar zijn..

Vervolgens ontdekte ik nog iets anders..
Een jongen vertelde me van ruzie op het schoolplein waarbij hij de juf wel wilde roepen maar niet wist waar ze was ! Want ze hadden allemaal donkere jassen aan en hij wist dan niet zo snel waar hij de juf vandaan moest halen want ze zagen er allemaal hetzelfde uit.

TIP: voor leerkrachten: ZORG DAT JE OPVALT EN DRAAG VOORTAAN TIJDENS DE PAUZE-SURVEILLANCE EEN HERKENBAAR HESJE. (BV. ZO'N LICHTGEVEND GEVAL)






donderdag 16 januari 2014

Wat maakt dat jij, voor jouw kind met zijn of haar specifieke probleem, kiest voor DIE ene specifieke hulpverlener ??


Waar ga je als eerste zoeken naar hulp voor je kind ?
Kies je voor de huisarts die je doorverwijst naar iemand? Bijvoorbeeld de psychiater ?
Of komt het eerste signaal via school ? En wat dan ? Ga je naar het Centrum voor Jeugd en Gezin met je probleem of wat doe je ?

Stel je komt op een schoolgesprek en de juf geeft aan dat ze zich toch wel zorgen maakt over jouw kind. Ter illustratie neem ik even een fictieve naam, bv. Max.
Max vertoont toch wat vreemd gedrag in de klas. Hij is wat druk en speelt veel alleen in de pauze.
De juf stelt voor om hem toch maar eens te bespreken met een deskundige.. Wat doe je dan ?
Je denkt ‘ ja maar er is toch niks met onze Max ?’ of wel… wat doe ik nu.. moet ik dan naar een psycholoog  ?? Hij is tenslotte pas 7….

Vaak is het dan zo dat je als ouders adviezen inwint bij vrienden of kennissen. Weet jij iemand of wat heb jij gedaan toen het mis ging met jouw zoon ? Wat geeft school voor advies of de huisarts. Wat doe je ? Wat wil jij ?

Dan heb je nog de zelfhulpzoekers.
Mensen die zelf op zoek gaan via internet. Wat is er te koop, waar kun  je allemaal naar toe met je kind. Wat zijn de kosten of wordt het vergoed ?
Wat wordt er in de buurt van je woonplaats allemaal aangeboden. Wie heeft er verstand van zaken of wie weet er meer van ? Kies ik voor speltherapie of voor beeldende vaktherapie ? Of voor psychomotorische therapie, een kindertherapeut of een muziektherapeut ? of iets totaal anders ? Iets alternatiefs misschien ?

Kun je dan zelf kiezen ?
Persoonlijk denk ik dat dat kan, maar blijf altijd goed kijken en luisteren naar jouw kind.

Waar baseer jij je keuze op ?
De keuze van anderen, je eigen keuze via internet, school, de huisarts, CJG, GGD of via via

En dan heb je iemand gevonden en dan ?
Wachtlijsten of snel geholpen worden. Kosten via de zorgverzekering vergoed of zelf betalen.

Tenslotte…. Soms kun je een keuze maken op basis van advies en is dat prima.
Soms kun je ook een keuze maken op basis van je eigen inzicht en gevoel. Welke keuze je ook maakt, je maakt op dat moment de keuze naar eigen goeddunken. Een keuze waarvan jij denkt dat dat past bij jouw kind.

Als je dan daadwerkelijk je keuze hebt gemaakt voor die hulpverlener is het belangrijk om goed te blijven kijk naar je kind.
Het is fijn als er een klik is tussen de hulpverlener en je kind. “Iets doen, iets maken en  sluit vaak goed aan bij kind-zijn. Het geeft lucht… het kind mag iets doen en hoeft niet perse continue te praten.  Het is prettig als het kind zich op zijn gemak voelt en zich open stelt om aan het probleem te werken.  Humor zorgt ook vaak voor verminderde spanning.
Vertrouwen groeit door de gesprekken die erop  volgen en het zelfvertrouwen neemt toe want er wordt aan iets gewerkt, zowel van buiten als van binnen….

Zo kom je verder en dat is uiteindelijk de bedoeling !



woensdag 8 januari 2014

De goede voornemens voor 2014

Alle goeds voor 2014 met veel geluk en in goede gezondheid...


Ons leven is druk. We werken allemaal, we sporten, hebben verplichtingen, druk met van alles dus..
Ook onze kinderen hebben het druk en presteren staat daarbij vaak op de voorgrond. We willen nl. dat ze goede cijfers halen, een studie gaan volgen want ...

Termen als " goed in je vel zitten, houden van, iets samen opbouwen, complimenten krijgen'  kunnen we allemaal wel bedenken, maar DOEN WE ER OOK WERKELIJK IETS MEE ?

Leggen we allemaal de lat niet veel te hoog voor onze kinderen ?
Is presteren tegenwoordig niet hetzelfde als gelukkig zijn ?
Of is gelukkig zijn voor ons als ouders hetzelfde als ' als de rapportcijfers goed zijn, dan ben ik gelukkig"? Maar is jouw kind werkelijk gelukkig ?

Wanneer heb jij voor het laatst een goed gesprek gevoerd met jouw kind ?
Wanneer heb jij eens goed naar een tekening gekeken ?

Hoeveel complimenten geef jij weg per dag ?  Of benadruk jij alleen maar de negatieve dingen die je kind doet ?

Kortom.....
Kijk eens wat vaker naar je kind en probeer te ontdekken of het goed in zijn vel zit,waarom het goed in zijn vel zit of waarom juist niet ?
Waarom is het vaker boos of huilt het meer of maakt het meer ruzie met zijn broertjes of zusjes...
Wat doe jij met agressiviteit in jouw gezin ? Stuur je jouw kind naar zijn kamer, maar praat je het ook uit ? Zeg jij wel eens sorrie of vind je alleen dat je kind moet leren sorrie te zeggen ?

Zeg je genoeg ' ik hou van jou' ?

Sommige problemen kun je zelf oplossen, soms ook niet. ( omdat het probleem blijft bestaan of groter wordt)
Wacht dan niet te lang maar trek aan de bel !

Denk er eens over na..





WAT IK DOE MET KINDEREN ONDERSCHEIDT MIJ VAN ANDERE HULPVERLENERS

In de loop van de jaren dat ik werk als vaktherapeut merk ik elke keer weer dat mensen in mijn omgeving niet goed begrijpen wat ik nu eigenlijk voor werk doe. Iedereen weet ongeveer wel wat een  psycholoog doet of een fysiotherapeut maar een vaktherapeut of een creatief - beeldend therapeut is onbekend.... Terwijl een kindertherapeut al door de naam laat raden wat het is; iemand die iets doet met kinderen?
Er zijn nog wel mensen die weten dat een muziektherapeut iets met muziek doet en dat dat vaak wordt geassocieerd met dementie maar daar blijft het dan bij.

Het vak van 'vaktherapeut', want zo heet het tegenwoordig, komt voor binnen instellingen en ziekenhuizen, gevangenissen etc.  Het is een behandelvorm die gebruikt wordt in een dagprogramma.
Ik bied dat stukje apart aan in mijn praktijk omdat ik van mening ben dat 'iets maken' bijdraagt aan het zoeken naar oplossingen en het ontrafelen van een probleem.

WAT IK DOE MET KINDEREN ONDERSCHEIDT MIJ VAN ANDERE HULPVERLENERS,

Een kind maakt iets, vertelt er iets over, laat iets zien van zichzelf. Een kind geeft zich als het ware bloot en daar ga je op door tijdens de behandelingen. Een kind laat zich zijn emoties zien in een werkstuk.

M.a.w. ik help kinderen (en gezinnen)  met problemen in de breedste zin des woords.
Niet door te praten maar door iets met hen te gaan doen, iets te maken. Je oefent nieuw gedrag.
Een psycholoog praat de meeste tijd, een vaktherapeut doet iets met de ander.
Bijvoorbeeld als een kind steeds maar boos wordt en niet weet hoe hij daarmee moet stoppen of hoe ermee om te gaan dan kun je een kind met klei laten gooien. Bv. kinderen met adhd.
Maar je kunt dan ook concentratiemomenten inbouwen, beurten wisselen, een doel stellen, iets afbreken en iets nieuws opbouwen. Dat zijn tussendoelen die je gebruikt om te werken naar een eindresultaat.

De afgelopen jaren heb ik veel ervaring opgedaan met kinderen met autisme, adhd, en verliesproblematiek (scheiding/rouw of ziekte). Kinderen vinden het prettig om zich op een andere manier te mogen uiten, er is aandacht voor hen als persoon, hun problemen.
Kinderen leren inzien wie zij zijn en er wordt duidelijk wat ze willen leren of kunnen leren.